De wijk Lagunillas is het echte kloppende hart van de artistieke scene van Málaga.

Terwijl de gemeenteraad een grote en effectieve voorstelling heeft gemaakt van haar artistieke wijk, SoHo, is de ironie dat op een nog centralere locatie zich een wijk bevindt waarvan de stilgevallen herontwikkeling en daaropvolgende verlating heeft geleid tot echte straatkunst. De wijk ligt direct ten oosten van de prachtige Plaza de la Merced. De straat die tussen de gastro-mercado van La Merced en het huis waar Picasso geboren is, leidt je naar een doolhof van kleine straatjes die omhoog lopen naar de kleine heuvel, lokaal bekend als Las Lagunillas. Het kan niet centraler zijn, en toch zul je er geen filialen vinden, franchise restaurants, openbaar gefinancierde musea, of eigenlijk openbaar gefinancierde zaken behalve onpersoonlijke sociale woningbouw. Deze centrale woonwijk stond gepland voor aanzienlijke herontwikkeling omdat het aan het afbrokkelen en smerig was. Er zijn wat nieuwe gebouwen neergezet, wat renovatie is gelukt en toen stopte het project onverklaarbaar. Tientallen gebouwen staan leeg, of zijn gesloopt en de locaties zijn leeg gelaten. Er heerst verval en verwaarlozing alom. De winkels daar voorzien in lokale behoeften van oude vervallen familiebedrijven. De gemeenschap is hecht en arbeidersklasse. Het vormt een opvallend contrast met de chic van de oude stad en de opwaardering van het eens sombere SoHo-gebied.


Een aantal jaren geleden, gedesillusioneerd door het verval, vormden lokale kunstenaars en sociale activisten twee verenigingen die zijn gewijd aan het bevorderen van artistieke activiteiten als middel om de jeugd te richten en positieve sociale buurtactie te creëren. Het resultaat was een gemeenschappelijk basketbalveld en plein, de Plaza Esperanza, en een vereniging bekend als 'El futuro es muy Grease'. De toekomst is heel erg Grease. Dit bestond uit een schoolbord en een bord van een recente theatershow van de musical, waar Concha Rodriguez dagelijkse leuzen zou schrijven om de lokale bevolking te inspireren om hun dagelijkse situatie te verbeteren. Vanaf hier verspreidde zich concentrisch de spontane decoratie van de verlaten terreinen en gevels en andere gebouwen. Kunstenaars uit andere delen van Spanje en lokale kunstenaars hebben bijgedragen.

Er is nu een multiculturele ruimte, El Polivalente, diverse kunstenaarsstudio's, een flamenco cultureel centrum en een gemeenschappelijke fietswerkplaats. Dit alles komt voort uit de gemeenschap en staat volledig los van het gemeentelijk regime. De enkele stadswijken stralen helder met heldere en fantastische muurschilderingen. De thema's variëren van fantasie, flamencofiguren van lokale bekendheid, tot ronduit politieke verklaringen die klagen over de bourgeoisificatie die wordt geleid door toerisme. Het fascinerende is dat wat anders misschien een intimiderend sombere buurt zou zijn, het bruist van leven en kleur, en de lokale bevolking zijn er trots op en halen er positiviteit uit. Jongere, hippe toeristen zijn te zien bij het verkennen van dit volledig niet-gepubliceerde fenomeen, maar het is verbazingwekkend hoe weinig mensen het grootste gratis spektakel in Malaga bereiken, op slechts meters afstand van het drukste toeristische plein in de stad. Laat deze foto's je eetlust opwekken en zorg ervoor dat je het bezoekt, rondwandelt, een biertje drinkt in een rustige vervallen buurtbar, zo dichtbij en toch zo ver van het bedrijfsmatige toerisme dat om de hoek raast. Absoluut het best bewaarde geheim van Malaga.